خرها شیرینی را دوست دارند

خاطره ی دوم
خرها شیرینی را دوست دارند

حمیدرضا خزاعی

 خرها شیرینی را بسیار دوست دارند. یادم هست وقتی بچه بودم، دهقان هایمان به وقت برداشت محصول، محصول را بار خرها می کردند و از سر مزارع به خانه یمان می آوردند. آن وقت ها بار با خر حمل می شد. آن وقت ها در دولت آباد ضرب المثلی وجود داشت که «کسی که خری نداشته باشد، به خری نمی ارزد.» وقتی خرها با بارشان از راه می رسیدند. انگار دنیا را به ما داده بودند. می دویدیم و قندان جلو سماور را خالی می کردیم و داد و بی داد مادرم به آسمان می رفت. خرها در داخل حیاط منتظر بودند که بار از پشتشان بردارند. در همین زمان انتظار، یا در وقتی که برای دهقان ها چای می بردند. خرها آزاد بودند و برای خودشان می چرخیدند. قند را در کف دستمان می گذاشتیم و جلو خرها می گرفتیم. حیوان با ادب تمام، لب لبک می کرد و قند را از کف دستمان بر می داشت. در نگاه من خرها نجیب ترین و سربراه ترین موجودات عالم هستند و چشم های بسیار زیبایشان تقریبا در میان تمام موجودات بی نظیر است. بله راستی نکته ی بسیار با ارزشی به یادم آمد. خرها معمولا صاحب خود را می شناسند و اگر چند روزی او را نبینند و بعد صدایش را بشنوند شروع به عرعر کردن می کنند. گویا با عرعر کردن با صاحب خود حال و احوال می کنند و می گویند: دلم برایت تنگ شده و اورا وادار می کنند که به دیدارشان برود.
 

به چشم هایش نگاه کنید تا زیبایی را بهتر درک کنید