گزیده ای از اشعار محمدعلی سپانلو
به انتخاب: حمیدرضا خزاعی
شط پری
مبارك باد
سفر هايي كه روءياي مرا شطِ پري كردند.
Ø
كنارِ چشمه، هنگامي كه اسبم را رها كردم
كمانم را به نوكِ شاخه اي بستم
كتاب و خامه ام را تكيه دادم بر درختِ سرو
كنارِ چشمه، هنگامي كه جامِ داستانم را تهي كردم
كه از نو آب بردارم
( از آن باريكه ي روشن كه نهرِ دور دستي بود )
گمان بردم كه آن جا زندگانِ ديگري هستند غير از ما
كه در آيينه تصويرند – دور از انعكاسِ ديگران
اصلند، نه تكرار
پس از غوصي كه در شط پري كردم
پي بيگانگانِ آب، نظمِ عكس هايش را برآشفتم
همين كه موج ها آرام شد
دريافتم در چشمه چيزي نيست
جز رنگين كمان و سرو
و ديدم غنچه اي در جام روييده ست
Ø
سيا مستم
از انگشت پري هايي
كه با شعرِ اشارت
داستان هاي مرا انگشتري كردند.
گاو سبز
چه گاوِ سبزِ قشنگي
از جنسِ شاخ و برگِ درختان
شكفته است.
برشاخك حنايي و زلفانِ كوته ش
پروانه هاي صورتي آيينه بسته اند
و گاو تا مي آيد
پروانه را ببيند
ناگه تمامِ تركيبش، در لابلاي شاخه، به هم مي خورد . . .
اكنون چقدر بايد كه باد و آفتاب بپيچند
تا بالدارِ سبز و طلايي رنگي را
از شاخه ها بسازند
كه آشكارا
آن اولي نخواهد شد:
گاوي كه بعدِ آفرينش كوتاهش
- لختي نفس كشيدن در شكل هاي گوناگون –
اكنون
در مرغزارهاي عَدَن مي چرد
و چون به سر ستون هاي كاخِ هخامنش نگاه مي كند
آن را
تصويرِ خود در آيينه پندارد
آذين ببند ای باد
اين تركه هاي مرتعشِ سيب را.