گزیده ی اشعار ضیاء موحد
به انتخاب: حمیدرضا خزاعی
سفر
چون روزهای ديگر،
صبحِ سفر هم آمد و بنشست
بر شاخه ی اقاقی،
آن گاه پلك ها را خواباند و
و بال بر هم كوباند و
بارِ اول را خواند.
بر شاخه جا به جا شد و بي تاب،
پر زد بر گردِ خانه و بر بام.
يك چند دم فرو بست
و باز پلك ها را خواباند و
بال بر هم كوباند و
بار دوم را خواند.
و بعد،
در انتظارِ نوبتِ سوم.
من ماندم و
درخت اقاقي ماند و
صبح ماند و
سفر ماند.
طلسم
در دلِ تابستان،
درِ باغي را
باز كردند
و
هنوز
پای ننهاده به باغ
پيكری را ديدند عريان
افتاده به پهلو در برف
با دو چشمي از جادو .
اين چه باغي ست كه در آن
در دلِ تابستان
خفته در برفي با چشماني از جادو
منتظر پشتِ دري
كه از آن كودكي آويخته است ؟
اين چه رازي است
كه درِ چوبي يك باغِ قديمي ناگاه
بازگردد
و تو دريابي
كه دو چشمِ زرد و باز و درشت
انتظارت را تابستان
پشتِ تابستان داشته است.
اين چه رازي است؟
جانا به ديار خاوران
در خاوران
رودي از خار مي گذرد
دامنگير
جانا
دامن گير
با آوازِ قايقرانانش دل مبند
در زيرِ ابرِ تاريك
آواز ماهتاب نشينان را مي خوانند
آواز هاي قديمي را
ترانه هاي سينه به سينه را
و قايق هاشان را با گل هاي مرده آراسته اند
اگر مي خواهي بخوان
آوازهاي خسته خوبند
اما بيهوده ست
در خاوران
شبي تار مي گذرد
دلگير
جانا
دل گير
عيناًَ مانند گربه
عيناًَ
مانند گربه
كه قوز مي كند در گوشه اي
و چشم
در چشم اين و آن مي دوزد
چرتي
خميازه اي
كش و قوسي
آن گاه
آرام مي خرامد
تا حياطِ خلوت
آن جا كه سال هاست
ديوانه ي غريبي را زنجير كرده اند
و خيره مي شود
در چاهِ آب
بر پله هاي خالي
پاييز
يك لايه گردِ تازه مي افشاند
و پشتِ در سكو ها
ساكت نگاه بر هم مي كنند
عيناًَ
مانند گربه
آستارا
بيهوده اند
زيرا كه بامدادان
از پشتِ آب ها
آن جا كه گيجِ عربده هاي شبانه
ديوِ سپيدِ آبي خفته بود
ديدم كه چگونه
گوي طلاي ناب
پرتاب شد به آني
بر لوحِ آسمان
و خيلي از هزاران ارابه را
بر جاده هاي آتش
تازاند
بيهوده اند
زيرا كه شامگاهان
ديدم كه چگونه
يك لاله
كه سرخ بود و كوچك
خيلي سرخ بود و خيلي كوچك
در دره اي به گودي يك كوزه ي سفالين
روييد
و پشتِ خاك را
لرزاند
بيهوده ايد خيلي بيهوده ايد .