شعرهای حمیدرضا خزاعی

 

زخمه بر تار

 

 باران
    پيراهنِ تو بود
و مهتاب
از گريبانِ تو بر می خاست.
تو خفته بودی
در تهِ يك رويا
با زخمه ی آوازِ
                    فرو مرده ی يك تار.

@

فرود آمد
جوانی
پيرمردی تار بر دست
بچرخيد
و
بشنگيد
و
پريشان
        زخمه بر تار :
                      « گلِ زرد
                        و
                        گلِ زرد
                        و
                        گلِ زرد
                        به رويم وا كنيد باغِ گلِ زرد! »

بيدار بودی
بر زنگارِ سبز آيينه
باران نمی باريد
اما
روسری سبزت
خيسِ خيس بود .

@

سبز بودی
مهتاب بودی
و می باريدی
               بر من
و من، تار بر دست
از پله های تاريك
                   بالا می آمدم
زمين خيس از صدایِ آوازِ تو بود :
                                      « گلِ سرخ
                                        و
                                        گلِ زرد
                                        و
                                        گلِ ياس . »

 

 

آسمان ابری

 
بر كوچه هایِ گِل آلودِ تاريخ
لايه لايه خاكستر
                     می بارد،

@

زنی
    بر بلندِ بام
درختانِ سرو را صدا می زند
مردانی
     سفيد پوش
از خاك می رويند
و
سياه جامه ای را از اسب
                           فرو می كشند

بهار به پيراهنِ زن می آيد
باد بر بهار می وزد
و گل هايی كبود
                  در هوا می رقصند.

@

در كوچه باغ های تاريخ
درختانِ باژگونه
                 می كارند
زنانی، در چاه های مرده ی كاريز
فرو می روند
و
مردانی
تفنگ به دست بر سكوتِ بام
                سنگ می شوند

لايه لايه خاكستر
از آسمانِ ابری می بارد.

@

كودكی
خشت چينِ خرندِ يك باغچه را
                                      می كاود
تا گل هایِ دفن شده را بيدار كند
كودك می كاود
آسمان می بارد
و
دسته دسته
دخترانِ سبز گيسو
با پاچين های پر از گل
برگورهایِ ناپيدا
                  می رويند.

 

راز

چقدر روشن است
سياهی ی
كه از جانبِ ديوار می آيد:
                   « انگار
                      هزار اسبِ ابلق
                      در باد می تازند
                      و
                      زنی
                      با چارقدی پر از گل
                            دف می زند. »

دف می زنند
تا صد باغِ گل
صد خنچه ی شقايق
بر سر بگيرند
و
عطرِ عبورشان
در همه ی كوچه های آبادی
                  پراكنده شود

دف می زنند
و هزار اسبِ ابلق
در باد و در سياهی ديوار
            شيهه می كشند

@

ماه در پنجره
چرخ در چرخش
و باغِ پر از گل
             در سياهی ديوار .

گربه پاورچين پاورچين
از مهتاب می آيد
و بر دامنی سرد
                  می خوابد.

@

دو كبوتر
يكی روشن
يكی تاريك
و هردو سياه
نشسته بر شاخی خشك
-    « دده، آی دده؟ »
-    « جانِ دده »
-    « می بيني؟ »
بر ميانه ی سياهِ ديوار
زنانی سوگوار
در هيئت باران
              روييده اند.

روييده اند
تا خوشه های رسيده ی گندم
تا آفتاب را
بر شانه های خود ببافند.

باد بر دست های خالی می وزد
و
انگشتانِ سبز
ذره ذره
در باد غبار می شوند

@

چه نورِ تاريكی
چه سياهی روشنی
آفتاب از لبِ بام كش كرده است
و
زنی يا
پيرزنی
      زير توری از شقايق و برف
می خواند :
     « سه روزه رفته ای
        سی روزه حالا
        زمستون رفته ای، نوروزه حالا
        خودت گفتی
                      سرِ هفته می آيم
        بيا بنشين ببين چند روزه حالا؟ »

 

 

پری زاد

سه سايه
از پله های سرداب
                   بالا آمدند
دو سايه در چشم های من
و
سايه ی سوم
آوازِ گنگی ست
بر آمده از تاريك ترين زاويه

@

روی بازيِ نور
رويا بيدار می شود
پری ها می رقصند
و
ديوها كف می زنند
هميشه روی بازی نور
دست هايم دراز می شوند
تا دست های آبی رويا
و عبور می كنيم
تا آستانه ی هول
تا آستانه ی جيغ

رويا جيغ نمی كشد
رويا انگشتِ
سبابه اش را روی بينی ش می گذارد
و مثلِ مار سوت می كشد
رويا بوی پونه می دهد
و در چشم هايش
دريا دريا آب روی هم می رمبد

 

@

از مرزِ همه ی خواب ها
از ميانِ همه ی روياها
و
از همه ی پله های سرداب
پايين رفته ام
او ، هميشه همان جاست
در بلندِ پله ها
و می خواند:
-    « گيژدو، گيژدو، دَدو
                  دَدو، دَدو، گيژدو. »
می خواند
برای زنبورهای طلايی
برای زنجره های باغ

كبوتری بال بال می زند
و
پری زادی
از گريبانِ پيرترين زنِ جهان
                به دنيا می آيد

@

سه سايه
 از پله های سرداب
بالا آمدند.
 

 

رباب

 

سایه
پاورچین، پاورچین
             می آید
تا خنکای کوزه ها
و در آستانه ی دری نیمه باز
                               درنگ می کند.
رباب می خواند
در آیینه می خواند
و بر گونه هایش
گلبرگ های سرخ می چسباند.

همه ی عمرم
آن جا در آستانه ی در جا مانده است.
رباب هنوز می خواند
و در پرده های خیال، چرخ می زند

رباب می خندد
رباب می آید
با فریادی گُنگ در نگاه
و نغمه ای که از همه ی جانش برمی خیزد.
من
درون نگاه
درون نغمه ی رباب
                 ایستاده ام
و تنم پر می شود
از حباب های هوا

 

 

دلم می خواهد . . .

دلم می خواهد بنويسم:
                             باد
و روی چشم هايم
پرواز آبی پرنده ای را
                           نقاشی كنم.

دلم می خواهد بنويسم:
                             مهتاب
و با صدای پرنده ای كه در شب می خواند
صورتم را در حوض آب فرو ببرم
و در كودكی مادر بزرگ بيدار شوم

دلم می خواهد بنويسم :
                             آفتاب
و دست هايم آن قدر بزرگ باشد
كه همه ی عالم را در آغوش بگيرم
و به سينه بفشارم

دلم می خواهد بنويسم :
                                            ابر
و در حوض آب گريه كنم.
 

 

 

انگار آرزو بود

مادرم سال هاست که دیگر حرفی نمی زند.
در آن سال ها
وقتی به پنجره خیره می ماند،
چشم هایش برق می زد،

می گفت:
            باید پيراهنی از اطلس بنفش بدوزم،
            كفش ورنی بنفش به پا کنم،
             كيف ورنی بنفش بردارم
             و
             با سری برهنه به كوچه بروم.

می‌گفت:
           مرد اگر مرد باشد،
           می توان با او تا ته دنیا رفت.

 

 

  صدساله

 
صد سال است
بر سینه ی دیوار
دستی کشیده و سپید
                               شکوفه ی سیب می بافد
صد سال است.

@

از پس این همه سال، عطر سیب تکانش می دهد
خم می شود:
                  جفتی پای برهنه و پیر

                                            بر فرشی از شکوفه ی سیب
                                                             نگاهش را پر می کند.

 

 

گیسوان سبز مجنون

 

 

نگاه می کند
و نگاهش در خاطره ی سبز باغ
آرام آرام ورق می خورد.
چهل دیو
          شانه در شانه ی هم نشسته اند
          با گیسوان سبز مجنون
          با گُل گونه ی لیلی
          و آب گُل می برد

نگاه می کند
از میان شیشه های مُشجر
با تکه ای ابر
با پرواز خسته ی یک کلاغ

دورِ دور
در اعماق پنجره ای تاریک
زنی
    بالا آمدن ماه را منتظر است
باد بر بیرقی سیاه می وزد
و شهزاده ای هزار ساله
سوار بر اسبی سپید
در اعماق خاک می تازد.